Στις αυλές των σχολείων και στα πάρκα υπήρχαν δέντρα για να σκαρφαλώνουν τα παιδιά, τώρα ο δήμος αγοράζει πανάκριβα πλαστικά πολύζυγα για να κρεμιούνται. Στις αυλές μας μεγαλώναμε βασιλικούς μέσα σε τενεκέδες από φέτα, τώρα ακόμα και τον μαϊντανό τον αγοράζουμε από τη λαϊκή ή το σούπερ μάρκετ.
Κάποτε τα παιδιά έπαιζαν πόλεμο με τα νεράντζια από τις νεραντζιές των πεζοδρομίων, τώρα ξηλώνουν τα μάρμαρα και τους σκουπιδοτενεκέδες....
Δεν μπορούμε να αρνηθούμε την πραγματικότητα, οι περισσότεροι έλληνες πια μεγαλώνουμε και κατοικούμε μέσα στο άστυ. Δεν θα μπορούσαμε όμως να το κάνουμε λίγο πιο ανθρώπινο; με μικρές ανάσες ζωής, με πινελιές από πράσινο; Στο χέρι μας είναι.
Κι όπως όλα τα όμορφα πράγματα κι αυτό θα ξεκινήσει από τα παιδιά μας, μέσα στα σχολεία τους θα μάθουν να ονειρεύονται ξανά, να ξαναζωγραφίσουν τη γειτονιά τους λίγο πιο... χρωματιστή. Ας τα ακούσουμε κι ας τους δώσουμε την ευκαιρία να αγαπήσουν κι αυτά την φύση
«Με πιάνει το παράπονο και κλαίω
να βλέπω κήπους σφαλιστούς
Στα κάγκελα παιδιά σκαρφαλωμένα
να λαχταρίζουν τους κισσούς.(...)
Με πιάνει το παράπονο και κλαίω
που έχουν άλλοι τα κλειδιά
κι αφήνουν, βουβούς τους κήπους
να ζουν σε τέτοια μοναξιά.
Με πιάνει το παράπονο και λέω
δε θα ‘ρθει κάποτε η στιγμή
να ρίξουν τα παιδιά τους φράχτες
κάτω να μπουν και να χαρούν τη γη.»
Με πιάνει το παράπονο, Μορμόλης, στίχοι Εύα Κυριαζή
Βοηθητικά Κείμενα Εκπαιδευτικού:
Κείμενο για τον εκπαιδευτικό: Πράσινη πόλη Ιδέες για σχετικά πειράματα 
