Θυμάμαι ακόμα την εποχή που τα οικολογικά θέματα ήταν εκτός ατζέντας, όχι μόνο για την κεντρική διοίκηση, αλλά και για τις εφημερίδες και τα περιοδικά. Σε μια χώρα την οποία μονοπωλούσε και ταλαιπωρούσε η μικροπολιτική, το περιβάλλον δεν ασκούσε κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Οταν για παράδειγμα αρχίσαμε δειλά να γράφουμε για τα βιολογικά προϊόντα -ουσιαστικά για το καυτό θέμα της χρήσης φυτοφαρμάκων στην παραγωγή-, είχαμε να αντιμετωπίσουμε φάσμα αντιδράσεων που ξεκινούσε από το «είναι τρελοί αυτοί οι οικολόγοι» φτάνοντας στο «τα βιολογικά είναι γενετικά τροποποιημένα».
Η πρώτη μου δουλειά έβερ ήταν το 1997 και ήταν η καλύτερη του κόσμου. Στο Μετρό, μια χρυσή εποχή για τα περιοδικά και με συνθήκες εργασίας που τότε δυστυχώς δεν εκτιμούσα αρκετά. Το 2000 άρχισα να εργάζομαι στην Καθημερινή, στο ελεύθερο ρεπορτάζ, θέση στην οποία βρίσκομαι μέχρι σήμερα (#diplis). Ασχολήθηκα για χρόνια με το περιβαλλοντικό ρεπορτάζ, μέσα και από το ΟΙΚΟ, ένθετο περιοδικό της Καθημερινής, η έκδοση του οποίου διακόπηκε στις αρχές της κρίσης προς μεγάλη θλίψη όλης της συντακτικής ομάδας. Σήμερα, μην γελιόμαστε, γράφω περίπου για τα πάντα. Το περίεργο είναι ότι άρχισα να δηλώνω δημοσιογράφος σχετικά πρόσφατα, αφού δηλαδή το επάγγελμα παραδόθηκε στη γενική χλεύη.