Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο
Photo: WWF Ελλάς/ Andrea Bonetti

«Τα λεφτά δεν είναι το παν.»

Έτσι μας λέγανε όταν ήμασταν μικροί. Αυτό και «Δεν υπάρχει δεν μπορώ υπάρχει δεν θέλω». Παρόλα αυτά ζούμε σε μια κοινωνία όπου η απουσία χρημάτων έχει γίνει μια καλή δικαιολογία για να πούμε «δεν μπορώ», ένας καλός λόγος να συνεχίσουμε να αδιαφορούμε για τα πάντα. Που συνοψίζεται στη φράση «εδώ δεν έχουμε να φάμε θα ασχοληθούμε με __________ (τα δέντρα, τα τσιμέντα, την τέχνη, την ανακύκλωση, την αισθητική, τη δημιουργία, τους άλλους, το μέλλον, τον πλανήτη, τα πουρνάρια κλπ)».

Ζούμε σε πόλεις όπου οι περισσότεροι από εμάς φερόμαστε σαν να θέλουμε το λίγο οξυγόνο που έχουμε στο σπίτι μας τα καλοκαίρια να υπάρχει χάρη στη Mitsubishi. Όπου ο εθελοντισμός θεωρείται χόμπι του Σαββατοκύριακου για "ψαγμένους". Όπου η δημιουργικότητα είναι πολυτέλεια των λίγων και θεωρείται περιττή.  Και τα πάρκα "είναι για τους μετανάστες η τα πρεζάκια". Σε πόλεις δηλαδή όπου ακόμα μπερδεύουμε την ποιότητα ζωής με το μισθό που παίρνουμε (γνωστό και ως βιοτικό επίπεδο).

Όσο βέβαια οι προτεραιότητές μας είναι μόνο οικονομικές, τα περιαστικά δάση καταπατούνται, ο αέρας που αναπνέουμε δηλητηριάζεται από εμάς τους ίδιους, τα σκουπίδια που αλόγιστα πετάμε όπως και όπου να ‘ναι γίνονται βουνό που μας πνίγει κάθε φθινόπωρο, οι ελληνικές ποικιλίες σπόρων εξαφανίζονται (πόσο κρίμα) και το τσιμέντο, που τόσο φαίνεται να αγαπάμε στη χώρα μας, υποβαθμίζει την ουσία της ζωής μας: την καθημερινότητά μας.

Για κάποιους όμως η απουσία του θείου χρήματος έδωσε όχι δικαιολογία αλλά αφορμή. Αφορμή για συλλογική δράση. Για εύρεση λύσεων. Για αναζήτηση επικοινωνίας με τον απέναντι, τον δίπλα ΚΑΙ τον από κάτω. Για την επινόηση ενός καλύτερου τρόπου ζωής. Και κυρίως για συμμετοχή σε αυτό που ονομάζεται πόλη. Κι όσο άσχημες κι αν είναι οι ελληνικές πόλεις έχουν όλα τα προσόντα να γίνουν πόλεις-οάσεις αν ως πολίτες το βάλουμε στόχο. Αν δημιουργήσουμε μια καθημερινότητα βασισμένη στο μοναδικό δεδομένο που υπάρχει αυτή τη στιγμή: πως η Ελλάδα είναι μια χώρα με αξιοζήλευτο φυσικό πλούτο. Ο οποίος χρειάζεται προστασία, οικονομία, σωστή εκμετάλλευση και σοβαρή περίθαλψη.

Έχοντας γνωρίσει μερικούς από αυτούς  που αποτελούν μέρος των λύσεων και όχι των προβλημάτων στη πόλη που ζω που είναι γεμάτη λάθη, μπορώ να πω πως πιστεύω πως ως πολίτες έχουμε υπερφυσικές ικανότητες που μας κάνουν να βρίσκουμε απίστευτες λύσεις. Εδώ http://cityoferrors.com/ μπορείτε να περάσετε λίγα λεπτά με τους ανθρώπους αυτούς για να το διαπιστώσετε και μόνοι σας. Απλά οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε καν προσπαθήσει να  χρησιμοποιήσουμε τις ιδιότητες αυτές. Αυτό είναι όλο.

Προφανώς και δεν είναι το κλιματιστικό που μας δίνει οξυγόνο. Δεν είναι τα λεφτά που δεν έχουμε που καλλιεργούν έξυπνα και βιώσιμα τη –στη περίπτωσή μας υπερβολικά γενναιόδωρη- γη που μας ταΐζει. Και μάλλον ούτε μια καλύτερη οικονομία θα άλλαζε το «εξάμβλωμα» που συναντάς όταν βγαίνεις στο δρόμο μια πόλης χτισμένης από εργολάβους. Και δεν χρειάζονται καν λεφτά για να περάσουμε μια μέρα στο πάρκο και να ανανεωθεί το τσαλακωμένο μας εγώ (πάρκο Τρίτση, Πεδίο του Άρεως, Εθνικός Κήπος, Λυκαβηττός, Φιλοπάππου, Άλσος Συγγρού, Τατόι σε περίπτωση που πιστεύεις πως η Αθήνα δεν έχει πάρκα).  Αλλά ακόμα και αν δεχτούμε πως χωρίς χρήμα δεν πας πουθενά και πως όλα τα παραπάνω είναι λόγια του αέρα,  υπάρχει ένα είδος οικονομικής ανάπτυξης στην οποία θα μπορούσαμε να βασίσουμε το μέλλον μας, χωρίς να γεμίσουν οι ελληνικές παραλίες με γιγάντιες ξενοδοχειακές μονάδες, χωρίς να γίνουμε μια τεράστια ταβέρνα που πουλάει μουσακάδες και σουβλάκια. Γιατί δεν είναι ανάπτυξη αυτό, σπάνια μια χώρα γίνεται έρμαιο του μαζικού τουρισμού χωρίς καταστροφικές επιπτώσεις για το περιβάλλον και την τοπική κοινωνία. Η βιώσιμη αυτή οικονομία περιλαμβάνει τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τη βιολογική παραγωγή, την εξαγωγή ελληνικών προϊόντων, τον οικοτουρισμό, τη κοινωνική επιχειρηματικότητα, τη πολιτιστική βιομηχανία, τη τεχνολογική καινοτομία.

Στο Wikipedia, (που ως γνωστόν λειτουργεί με εθελοντές και με τις δωρεές των χρηστών) αναφέρεται πως η χαλαρή απόδοση της λέξης κρίση  είναι «μια περίοδος δοκιμασίας». Μόνο μια τέτοια οικονομία και κοινωνία μπορεί πιστεύω να περάσει αυτή τη δοκιμασία με επιτυχία και να προσφέρει σε όλους μας μια καλύτερη ζωή.