Ένα από τα πράγματα που έμαθα σπουδάζοντας πολιτικές επιστήμες τη δεκαετία του ’90 είναι πως η άνθιση ιδιωτικών πρωτοβουλιών που ασχολούνται με όλων των ειδών κοινωνικών θεμάτων, δηλαδή της κοινωνίας των πολιτών, είναι ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του πολιτισμού μας στον 20ο αιώνα. Αντιθέτως, ένα από τα πράγματα που έμαθα όταν άρχισα να ασχολούμαι με τον εθελοντισμό στις αρχές των ’00 στην Ελλάδα ήταν ότι, δυστυχώς, σε αυτήν τη χώρα «καταφέραμε» να στιγματίσουμε αρνητικά τον όρο «Μη Κυβερνητική Οργάνωση», δηλαδή ένα βασικό συστατικό της κοινωνίας των πολιτών.
Από τότε έχουν περάσει δέκα χρόνια, τα οποία εξαιτίας των εξελίξεων όλοι μας τα νοιώθουμε ως έναν αιώνα. Εξαιτίας της αναγκαστικής οπισθοχώρησης του κράτους από πολλούς τομείς της κοινωνίας, πολλοί από εμάς έχουν νοιώσει την ανάγκη να αναλάβουν πρωτοβουλίες, δίνοντας μια φρέσκια και δυναμική «ανάσταση» της κοινωνίας των πολιτών. Αυτό πιστεύω ότι αποτελεί ίσως μία από τις λίγες θετικές επιπτώσεις της κρίσης. Μάλιστα, λόγω της απουσίας του άφθονου και εύκολα προσβάσιμου κρατικού χρήματος, αλλά και λόγω του προαναφερθέντος στίγματος των ΜΚΟ, οι περισσότερες νέες πρωτοβουλίες δείχνουν πιο υγιείς και βιώσιμες.
Οι ΜΚΟ στην Ελλάδα έχουν λοιπόν μία δεύτερη ευκαιρία να προσφέρουν μία πλατφόρμα αξιοποίησης του νέου κύματος ενεργών πολιτών που έχει γεννηθεί τα τελευταία χρόνια. Είναι ευθύνη όλων όσων ασχολούνται σε ΜΚΟ να φροντίσουν πως αυτήν τη φορά θα στιγματιστούν ξανά από την κοινωνία, όχι όμως αρνητικά, αλλά ως πολλαπλασιαστές των θετικών στοιχείων της κοινωνίας, δηλαδή της κοινωνικής ευαισθησίας, της αλληλεγγύης, της δημιουργικότητας, της συλλογικότητας.
Από την εμπειρία ως ιδρυτικό μέλος του ΜΠΟΡΟΥΜΕ, έχω πειστεί πως αυτή η μεταβολή της κοινής γνώμης απέναντι στις ΜΚΟ δεν θα είναι ούτε εύκολη, ούτε σύντομη. Όμως, αν ο καθένας μας δίνει καθημερινά τον καλύτερο του εαυτό για τη βελτίωση των συνθηκών γύρω του, η μεταβολή που θα έρθει κάποια στιγμή θα είναι ασφαλώς μόνιμη.
Facebook comments